Oprac. PIOTR BRONOWSKI

W dniach 3 i 4 września 1988 roku Zbór Kościoła Chrystusowego „Chrześcijańska Społeczność" w Warszawie obchodził jubileusz 40-lecia swojego istnienia.

Sobotni wieczór wspomnień, połączony z agapą - ucztą miłości, był okazją do spojrzenia wstecz, na „dzieła wiary, trud miłości i wytrwałą nadzieję" tych, co przed nami... Najstarsi członkowie Zboru - br. Mikołaj Kobus, wieloletni   gospodarz budynku zborowego, oraz s. Maria Sacewicz, małżonka nieżyjącego już przełożonego Zboru br. Jerzego Sacewicza - opowiadali o pierwszych latach istnienia Zboru, o trudnościach, problemach, ale i wspaniałych Bożych błogosławieństwach związanych z tamtym okresem. Obok wspomnień innych członków Zboru, usługi chóru, dziękczynnej modlitwy - wspomnienia tych braci i sióstr, którzy odeszli ze Zboru do wieczności oraz wyświetlania archiwalnych zdjęć, sobotnia   uroczystość stała się okazją do szczególnego podziękowania ludziom, którzy w tych ubiegłych 40 latach, mieszkając za granicą, wspierali Zbór - modlitwą, Słowem, radą, a także materialną pomocą. Uznając doniosłość tej służby, Rada Zboru nadała braciom: Gene’mu Dulinowi, George'owi Bajeńskiemu oraz Paulowi Bajko (nieobecnemu na uroczystości) tytuły Honorowego Członka Zboru.

Niedzielne nabożeństwo, ze względu na szczupłość miejsca w kaplicy zborowej, odbyło się w świątyni Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Warszawie, przy ul. Puławskiej 2. Było ono nie tylko podsumowaniem minionych 40 lat, lecz także próbą spojrzenia w przyszłość, ku zbliżającemu się rokowi 2000. Nabożeństwo prowadził jeden z pastorów Zboru, br. Władysław Dwulat. Pastor Bronisław Hury przedstawił zgromadzonym krótki rys historyczny Zboru (jego pełny tekst drukujemy poniżej). Następnie z życzeniami wystąpili pastorzy Kościoła Zborów Chrystusowych: Konstanty Jakoniuk, Kazimierz Barczuk, Piotr Karel, Janusz Szymczuk, Paweł Wróbel, Henryk Sacewicz - Przewodniczący   Naczelnej Rady KZCh, a także Tadeusz Jarosz - pastor Zboru Ewangelicznych Chrześcijan w Warszawie, Iwan Bukaty - Przewodniczący Związku Ewangelicznych Chrześcijan Baptystów na Białorusi, Chuck Kosman - przedstawiciel organizacji Word of Life oraz George Bajeński. Głównym kaznodzieją uroczystości był br. Gene Dulin, który mówiąc o ogromnym   zadaniu, jakim jest zdobycie świata dla Chrystusa, wskazywał na konieczność wykorzystywania doświadczeń z przeszłości, na potrzebę jedności w obecnych działaniach oraz na wiarę i ufność w patrzeniu w przyszłość. Jako ostatni wystąpił przełożony Zboru - pastor Andrzej Bajeński. Podstawą swego rozważania uczynił biblijne znaczenie liczby 40, jako pewnego zamkniętego okresu, pewnej całości, zapowiedzi doniosłych przemian.

Nawiązując do słynnych słów Martina Luthera Kinga: „Miałem sen...", Pastor   podzielił się swoimi pragnieniami i dążeniami, związanymi ze zbliżającym się rokiem 2000. Te „sny" to m. in.: przeprowadzenie ewangelizacyjnych kampanii namiotowych w 60 miastach w promieniu 100 km od Warszawy, zorganizowanie domowych grup studium biblijnego w każdym osiedlu w Warszawie, zakupienie obszernych pomieszczeń i autobusów, służących do ewangelizacji, organizowanie obozów i konferencji  chrześcijańskich... Wszystko to w jednym jedynym celu: aby powiedzieć ludziom o Chrystusie i związać ich z Nim.

Jubileusz 40-lecia Zboru stał się także okazją do jasnego sformułowania celów i zasad, według których Zbór prowadził i chce nadal prowadzić swoją działalność. Zostały one ujęte w formę 10-punktowego „Wyznania wiary i dążeń członków Chrześcijańskiej Społeczności" i były odczytane na zakończenie uroczystości. Poniżej przedstawiamy pełny tekst tej deklaracji.

Deklaracja wiary i dążeń członków Chrześcijańskiej Społeczności w Warszawie
[opracowana w 1988 r.  na 40-lecie Zboru]

Oto wyznanie, które rozbudzone przez wiarę, miłość i nadzieję, stanowi wyraz naszych pragnień i dążeń na lata przyszłe, ile ich Bóg w łasce swojej zechce nam darować. Wypowiadamy je dziś przed Bogiem i ludźmi   jako akt odnowienia naszego oddania Bogu i posłuszeństwa Jego Słowu. Zapraszamy wszystkich do przyjęcia go za swoje własne i potwierdzenia tego słowami: Tak nam dopomóż Bóg.

I. Wyznajemy wiarę w jedynego Boga, Stworzyciela i Pana nieba i ziemi, dzięki któremu wszystko powstało i ku któremu wszystko zmierza. Jego dziełem jesteśmy i my, stworzeni do społeczności z Nim na wieki. Tę osobistą więź z Bogiem pragniemy pielęgnować i rozwijać jako nasz skarb najcenniejszy.

II. Wyznajemy Jezusa Chrystusa Bogiem i Panem naszym, jedynym Zbawicielem świata. A choć Go teraz oczami naszymi nie widzimy, całym sercem czcić, miłować i oczekiwać powrotu Jego pragniemy.

III. Naszą potrzebą i pragnieniem jest prowadzenie życia w pełności i pod   kierownictwem boskiej osoby Ducha Świętego. Wtedy tylko nasze życie staje się uświęcone, a świadectwo przekonywające.

IV. Uznajemy Biblię za jedyny, nieomylny, natchniony przez Boga autorytet tak w sprawach życia doczesnego, jak i wiecznego. Pragniemy być jej wierni przez regularne studiowanie, pilne stosowanie w życiu i rzetelne wykładanie.

O czym Biblia milczy i my milczeć będziemy; o czym Biblia mówi i my mówić będziemy.

V. Wierzymy w duchową jedność Kościoła Jezusa Chrystusa. Zachęceni biblijnym nakazem do jej zachowywania, chcemy stawać ponad organizacyjnymi, doktrynalnymi czy denominacyjnymi  podziałami. Pragniemy, aby nasza Chrześcijańska Społeczność była społecznością ze wszystkimi biblijnie nauczającymi dziećmi Bożymi.

VI. Wierzymy, że Bóg nie przestał kochać człowieka, który swoim grzechem ściągnął na siebie Boży sąd i wieczne potępienie. Sednem biblijnego poselstwa jest Dobra Nowina o Bożym zbawieniu, które dane jest jedynie z łaski przez wiarę w zmartwychwstałego Pana Jezusa i Jego odkupieńczą śmierć za nasze   grzechy. Czujemy się powołani i nakazem Pańskim zobowiązani do zaniesienia tego poselstwa mieszkańcom naszego miasta, jego okolic, naszego kraju i aż po krańce ziemi.

VII. Wyznajemy, że wraz z apostołami, prorokami, ewangelistami, pasterzami i nauczycielami, wszyscy jesteśmy współodpowiedzialni  za rozwój Kościoła. Będziemy przeto wspierać misję Kościoła swoją wytrwałą modlitwą, wiernym świadectwem i hojną ofiarnością.

VIII. Uznajemy za swą chrześcijańską powinność prowadzenie pobożnego życia, znaczonego moralną czystością, uczciwością i pracowitością, jako odpowiedzialni obywatele ojczystego kraju. W tym też duchu pragniemy wychowywać przyszłe pokolenia.

IX.  Naśladując Chrystusa w Jego głębokiej trosce o cierpiących, pragniemy nieść ulgę ludziom chorym, znoszącym niedostatek, prześladowanym. Pozostawiając Bogu to, czego zrobić nie możemy, chcemy czynić to, co w naszej mocy.

X. Zachęcamy cały Kościół -  Ciało Chrystusa do połączenia się w modlitwie i działaniu na rzecz pokoju   i sprawiedliwości na świecie, na rzecz przebudzenia i jedności wierzących w Chrystusa, aż wspólnie wypełnimy Wielki Nakaz Misyjny - aż Chrystus przyjdzie.

Rys historyczny Zboru

Po drugiej wojnie światowej zbory Kościoła Chrystusowego wznowiły działalność w ramach Zjednoczenia Kościołów Chrystusowych, jako prawnie istniejącego związku religijnego, którego centrala znajdowała się w Olsztynie. Oczy braci stojących na czele skierowane były jednak na Warszawę, jako stolicę naszego państwa. Ówczesny zarząd ZKCh, na czele którego stał br. Jerzy Sacewicz, gorliwie prosił Boga o otworzenie drzwi dla działalności Kościoła również w Warszawie.

Odpowiedź na modlitwy nadeszła już w 1947 roku, kiedy to Bóg, posługując się zamieszkałym w Stanach Zjednoczonych br. Konstantym Jaroszewiczem, stworzył możliwość zakupienia zniszczonego w 80% budynku mieszkalnego przy ul. Puławskiej 114. Natychmiast przystąpiono do odbudowy, prowadzonej początkowo przez br.Aleksandra Jurkowskiego, a od stycznia 1948 roku przez br. Jerzego Sacewicza.

Pierwsze nabożeństwa odbywały się w prowizorycznie urządzonym mieszkaniu br. Jerzego Sacewicza, zaś pierwszym członkiem Zboru i jednocześnie pierwszym gospodarzem domu kościelnego był br. Mikołaj Kobus.

Dzień 18 kwietnia 1948 roku był dniem oficjalnego zapoczątkowania działalności Zboru. Tego dnia w nowo odbudowanej sali modlitewnej na pierwszym piętrze odbyło się uroczyste otwarcie Kaplicy Kościoła Chrystusowego w Warszawie. W tym samym roku Zbór rozpoczął również swą ogólnokościelną działalność. W sierpniu 1948 roku odbył się w Warszawie XII Ogólnopolski Zjazd Zjednoczenia Kościołów Chrystusowych, a w listopadzie kurs dyrygentury.

W 1949 roku do Warszawy sprowadza się kilka wierzących rodzin, przeniesiono również z Lidzbarka Warmińskiego Seminarium Teologiczne, w związku z czym Zbór szybko się powiększał.

Wrzesień 1950 roku pozostanie długo w pamięci zarówno członków Zboru warszawskiego, jak i wszystkich innych Zborów i Kościołów. Nastąpiły aresztowania działaczy  kościelnych, którzy musieli swą działalność okupić pobytem w mrocznych celach aresztów śledczych.

W 1952 roku sprowadziła się z Gdańska rodzina braterstwa Bajeńskich. Jeszcze w końcu tego roku z inicjatywy br. Pawła Bajeńskiego w Zborze przy ul. Puławskiej 114 odbywały się spotkania i narady z braćmi z innych Kościołów. Tu powstawały zręby tworzącego się wówczas Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego.

W 1953 roku po ponad trzyletniej nieobecności powrócili br. Jerzy Sacewicz i Bolesław Winnik. Powstał pierwszy chór zborowy pod kierownictwem br. B. Winnika. W tym też roku Zbór wraz z całym Zjednoczeniem Kościołów Chrystusowych wszedł w skład Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego.

Początek 1960 roku nie był dla Zboru łatwym okresem. Problemy, spowodowane rozbieżnościami zdań wśród przywódców co do sposobów pracy oraz zarządzania, groziły rozbiciem Zboru. Dla zażegnania tej sytuacji, na życzenie członków Zboru zarząd ZKE delegował br. Kazimierza Murantego jako p.o. przełożonego Zboru.

Wiosną 1965 roku Zbór na zebraniu członkowskim powołał br. Jerzego Sacewicza na przełożonego, kładąc w ten sposób kres zaistniałym problemom.

Jesienią 1965 roku powrócił po studiach teologicznych odbywanych w Stanach Zjednoczonych br. Jerzy Bajeński. Jego powrót przyczynił się do ożywienia nie tylko rodzinnego Zboru, ale również pracy wśród młodzieży całego ZKE. Wraz z braterstwem Lewczuków, br. Konstantym Jakoniukiem oraz s. Danutą Ryzyk br. Jerzy Bajeński zapoczątkował „nową erę" w dziedzinie organizowania letnich i zimowych obozów dla dzieci i młodzieży.

Rok 1967 był dla Zboru bardzo znaczący. Po latach starań kaplica zborowa została przeniesiona z pierwszego piętra na miejsce, które od początku było przeznaczone na kaplicę i gdzie znajduje się po dziś dzień. Stopniowo Zbór odzyskiwał coraz to nowe pomieszczenia: piwnice przerobiono na klub młodzieżowy, mieszkania na pokoje dla szkoły niedzielnej i pomieszczenia biurowe.

Lata 70-te to okres ożywionej działalności młodych braci: Piotra Karela i Andrzeja Bajeńskiego. Br. Piotr Karel zorganizował wokalno-instrumentalny zespół młodzieżowy pod nazwą „Żywe Kamienie". Chórem kierowała s. Danuta Ryzyk.

Lata 80-te to dalszy dynamiczny rozwój Zboru. W czerwcu 1981 roku Zbór powołał na pastora br. Andrzeja Bajeńskiego, nadając równocześnie przechodzącemu na emeryturę br. Jerzemu Sacewiczowi tytuł Honorowego Przełożonego Zboru. Zbór przyjął nową nazwę własną „Chrześcijańska Społeczność w Warszawie".

W związku z pogłębiającym się kryzysem społeczno-ekonomicznym kraju Zbór prowadził szeroko zakrojoną działalność charytatywną, będąc odbiorcą i dystrybutorem żywności, lekarstw, odzieży i sprzętu medycznego, jakie za sprawą mieszkającego w Kanadzie br. Jerzego Bajeńskiego docierały w formie daru dla społeczeństwa polskiego. Dotychczasowa wartość wciąż trwającej pomocy wynosi ok. 70 milionów dolarów.

Z warszawskiego Zboru wyszła inicjatywa organizowania wielotysięcznych, międzywyznaniowych Chrześcijańskich Konferencji Młodzieży. Stąd też głównie rekrutuje się kierownictwo i personel coraz szerzej prowadzonych akcji obozów i zimowisk.

Zbór prowadzi   działalność ewangelizacyjną, misyjną, wydawniczą. Prowadzi sprzedaż literatury chrześcijańskiej, posiada też studio programów audio i video.

Aktualnie Zbór wraz z dziećmi i sympatykami liczy ponad 400 osób, ma pod opieką 5 placówek misyjnych, zatrudnia 8 pracowników, posiada Radę Diakonów, a nad życiem oraz służbą Zboru czuwa Rada Starszych Zboru w składzie: Andrzej Bajeński - Pastor , Władysław Dwulat - Pastor d/s młodzieżowych,   Bronisław Hury - Pastor d/s administracyjnych, Janusz Ekonomiuk, Krzysztof Leśnik, Aleksy Lewczuk, Włodzimierz Jakoniuk - Skarbnik, Krzysztof Pietrzak, Moner Shaded, Michał Weremiejewicz - Sekretarz Rady, Mikołaj Kobus - Honorowy Członek Rady. [tekst wygłoszony 4 września 1988 roku na Jubileuszu 40-lecia Zboru] ■