Synod Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan. 6 i 7 listopada 1998 r. obradował V Synod Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan. Synod dokonał wyboru nowej Rady Kościoła w składzie: Henryk Karzełek - prezbiter naczelny, Leon Dziadkowiec - zastępca prezbitera naczelnego, Jacek Duda - sekretarz, Tadeusz Tołwiński - skarbnik oraz członkowie: Daniel Cichocki, Zbigniew Modnicki, Jan Tomczyk. (Przepraszamy za niedokładności w tej informacji w numerze poprzednim - red.)

Akademia Myśli Chrześcijańskiej - sesja jesienna'98 , ChAT, Warszawa, 20-21 listopada 1998 r. Duch C.S. Lewisa unosił się nad Warszawą przez dwa zimne listopadowe dni, wypełnione wykładami i rozmowami na temat tego tajemniczego człowieka - bajkopisarza, teologa, apologety, błyskotliwego krytyka literackiego, apostoła sceptyków... Kilkadziesiąt osób zgromadzonych w auli Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej uczciło w ten sposób setną rocznicę urodzin jednego z najwybitniejszych chrześcijańskich pisarzy i myślicieli naszego wieku. Głównym mówcą był Colin Duriez, redaktor brytyjskiego wydawnictwa Inter-Varsity Press, autor biografii C.S. Lewisa i innych publikacji jemu poświęconych. C. Duriez poprowadził cykl sześciu wykładów na temat życia i twórczości pisarza. C.S. Lewis wielokrotnie podejmował kwestię cierpienia, próbując znaleźć uzasadnienie dla tej najbardziej bolesnej strony ludzkiego istnienia. Sam doświadczył samotności, choroby i bólu po śmierci ukochanej żony, która odeszła po niespełna trzech altach małżeństwa. Swe przemyślenia zawarł miedzy innymi w książce Problem cierpienia, wydanej także w języku polskim. 
Zło i cierpienie w świecie było tematem dyskusji panelowej, w której udział wzięli: Jan Turnau - redaktor Gazety Wyborczej, Tadeusz Gadacz - prof. filozofii UW, Paweł Biedziak - filozof, rzecznik prasowy komendanta głównego policji oraz Jan Przybył - dr  teologii ChAT. Uczestnicy tego niecodziennego spotkania próbowali odpowiedzieć na pytanie o sens cierpienia. Zastanawiali się także nad problemem zła, szczególnie w dobie obecnej kultury postnietzscheańskiej, relatywizmu moralnego i mediatyzacji społeczeństwa, która powoduje banalizowanie zła oraz niechęć do mówienia o śmierci. Jednak zło i cierpienie, którego nie można wytłumaczyć, zło niezawinione, głupia bezmyślna śmierć - stają się Tajemnicą.
Podsumowaniem tego spotkania może być myśl Pascala, którą przypomniał Tadeusz Gadacz: "Człowiek chodzi jedną nogą po niebie, a drugą po ziemi - stąd jego nieszczęście. Gdyby zabrakło nieba, zostałaby rozpacz. Gdyby zabrakło ziemi, zostałaby pycha". (wg biuletynu ChSA, grudzień 1998) 

Kościół bez barier - Ewangelia dostępna dla wszystkich. 13 lutego 1999 r. w Warszawskim Seminarium Teologicznym odbyła się konferencja pod wyżej przytoczonym hasłem. Głównym organizatorem był pastor Krzysztof Zaręba, a prelegentem Steve Jensen z amerykańskiej fundacji "Joni & Friends". Mówiono o problemie niepełnosprawności jako wyzwaniu dla wierzących. 
Według danych GUS około 15% populacji, a więc co szósty Polak jest niepełnosprawny, czyli w istotny sposób ma ograniczoną zdolność do wykonywania jednej lub kilku podstawowych funkcji życiowych: poruszania się, komunikowania się, czytania, rozumienia otaczającego świata itd. Powinno to być wielkim wyzwaniem dla Kościoła. Powinniśmy spojrzeć na kwestię niepełnosprawności po pierwsze jako na wielkie pole misyjne, a po wtóre jako na niezwykle ważne zadanie umożliwienia wierzącym niepełnosprawnym udziału w życiu społeczności zborowej. Musimy uzmysłowić sobie, że ludziom niepełnosprawnym trudniej jest poznać Boga bez pomocy innych. Dotyczy to trudności duchowych, intelektualnych i fizycznych. Ludzie niepełnosprawni, bez względu na typ i stopień kalectwa, są - tak samo jak "zdrowi" - stworzeni na Boży obraz i Boże podobieństwo. Do nich także ma zastosowanie z jednej strony Boża oferta zbawienia, a z drugiej fakt, że - jak każdy człowiek - są grzeszni i potrzebują usprawiedliwienia z łaski, przyjęcia daru zbawienia w Jezusie Chrystusie. Ewangelia jest Dobrą Nowiną również dla nich i powinni ją poznać.
Sam Chrystus w swoim ludzkim życiu bardzo troszczył się o chorych "na ciele i duchu", uzdrawiając ich i skłaniając do wyznania wiary, odpuszczając grzechy. Ewangelie przytaczają ponad dwadzieścia przykładów uzdrowień. Jako naśladowcy Chrystusa powinniśmy prowadzić ich do Boga, a także okazywać im ludzką solidarność. Biblia wiele mówi o ich trudnym życiu, a to dowodzi, że Bóg nie jest wobec nich obojętny, więc i ludziom nie wolno być nieczułymi.
Co, jako zbory, możemy zrobić? Na konferencji podano osiem cech zboru, przyjaźnie nastawionego do niepełnosprawnych:
1. Otwarty: zakładający, że niepełnosprawni są w zborze.
2. Biblijny: wiedzący, co Pismo Święte mówi o niepełnosprawności i mający biblijny, tj. zgodny ze wskazaniami Pisma stosunek do niepełnosprawnych, zwłaszcza świadomy odpowiedzialności Kościoła za ułatwienie niepełnosprawnym poznania Ewangelii.
3. Dostępny: usuwający bariery architektoniczne i inne, aby niepełnosprawni mieli dostęp do uczestnictwa w zgromadzeniu (m.in. chodzi o stworzenie warunków do poruszania się na wózku lub o kulach).
4. Praktyczny: zaangażowany w codzienne życie niepełnosprawnych poprzez pomoc "zdrowych" członków zboru w zaspokajaniu ich różnych potrzeb, odciążenie ich opiekunów (np. matek dzieci niepełnosprawnych). Jest to szczególne pole do działania dla wierzących mających dar miłosierdzia.
5. Ewangelizujący: aktywnie wychodzący ku niepełnosprawnym, wyszukujący ich. Większość niepełnosprawnych nigdy nie słyszała o Jezusie, a ich znaczna izolacja i osamotnienie utrudnia im samodzielne dotarcie do poznania, jak być zbawionym. Przydatne będzie tu nawiązywanie kontaktów z instytucjami pomagającymi niepełnosprawnym.
6. Przyswajający: włączający niepełnosprawnych w życie zboru, dzięki czemu są oni tam obecni nie tylko fizycznie, ale stają się potrzebni, włączeni do służby, umożliwione jest im przyjęcie chrztu, uczestniczą w nauczaniu, grupie domowej, Wieczerzy.
7. Zachęcający: "zdrowi" zborownicy stają się oparciem dla niepełnosprawnych, zachęcają ich do aktywności, wspierają ich sukcesy.
8. Pomnażający: dzielący się swoimi doświadczeniami w pracy z niepełnosprawnymi, zachęcającymi innych do podejmowania działań. 
Wymaga to, obok aktywności poszczególnych osób, zaangażowania całej zborowej wspólnoty. (Oprac. red. na podstawie notatki J.M.)

Copyright © Słowo i Życie 1999