Gdyby Pan nie był z nami

Parafrazując słowa psalmisty, 90 lat dziejów Kościoła Chrystusowego w Polsce moglibyśmy opisać w ten oto sposób:

Gdyby nie Bóg, nastolatek z maleńkiej podlaskiej wioski, który w 1910 roku wyjechał za chlebem do Ameryki, nie trafiłby na ulicznego kaznodzieję w Nowym Jorku, głoszącego przechodniom Dobrą Wieść o zbawieniu w Chrystusie.

Gdyby nie łaska Boża, serce młodego Konstantego Jaroszewicza nie zapłonęłoby miłością do Chrystusa i Jego Słowa, nakazującą mu podjęcie studiów w Johnson Bible College.

Gdyby nie Boże prowadzenie, nie podjąłby decyzji o powrocie w grudniu 1921 roku do kraju, aby swoim rodakom opowiadać o zbawieniu w Jezusie. W maleńkiej białostockiej chacie nie rozpoczęłyby się spotkania ludzi spragnionych Ewangelii. Nie byłoby wielu kolejnych chrztów, a w wielu wioskach i miasteczkach Białostocczyzny, Podlasia i Polesia nie powstawałyby nowe wspólnoty ewangeliczne, nazywane Kościołami Chrystusowymi. W sytuacji trudnych początków „gdy ludzie powstali i płonęli gniewem przeciwko nam” Bóg okazywał swoją pomoc i wierność.

„Gdyby Pan nie był z nami”, nie byłoby w latach 20. i 30. XX wieku na ziemiach wschodnich niezwykłego rozkwitu Kościołów ewangelicznych, znaczonego dziesiątkami nowych zborów, setkami stacji misyjnych. Nie byłoby - organizowanych przez Centralę Kościoła w Kobryniu, przeniesioną potem do Brześcia nad Bugiem – ogólnokrajowych zjazdów, wydawnictw, szkoleń, projektów misyjnych w krajach ościennych. A o ludziach, takich jak Konstanty Jaroszewicz, Jerzy Sacewicz, Bolesław Winnik, Nikon Jakoniuk, Jan Bukowicz, Grzegorz Bajko i wielu innych, nie myślelibyśmy dzisiaj jako o pionierach ruchu ewangelicznego we wschodniej Polsce w okresie międzywojennym.

Nawet nie chcemy myśleć, co by było, gdyby nie Boża opieka w czasie drugiej wojny światowej i tuż po jej zakończeniu, gdy w zrujnowanym kraju, odcięci od terenu, na którym pozostało ponad 80 zborów, liderzy Kościoła musieli rozpoczynać pracę w zmienionej Polsce praktycznie od zera.

„Gdyby Pan nie był z nami” tuż po wyzwoleniu, nie powstałyby nowe zbory w Olsztynie, Gdańsku, Lidzbarku Warmińskim. Nie zakupiono by w 1947 roku, z myślą o nowej Centrali Kościoła, zburzonego w 80% budynku przy ul. Puławskiej 114 w Warszawie. Nie byłoby otwierania wyremontowanych kościołów, kaplic, domów modlitwy, sierocińca w Lidzbarku Warmińskim. Nie byłoby ogromnej pomocy charytatywnej ze Stanów Zjednoczonych, zaspakajającej podstawowe potrzeby życiowe społeczeństwa i wspierającej odradzający się ruch polskich chrystusowców.

Gdyby Bóg nie był z nami na początku lat 50., gdy szalał terror Stalina i jego ubowskich agentów, gdy jednego dnia w całej Polsce aresztowano i osadzono w więzieniach pod zarzutem zdrady wszystkich czołowych liderów Kościołów, to - jak pisze psalmista - „byliby nas pożarli żywcem”. Niektórzy powrócili z więzienia dopiero po trzech latach. Dziś wspominamy i dziękujemy Bogu za naszych ojców i dziadków okresu powojennego: Jerzego i Konstantego Sacewiczów, Pawła Bajeńskiego, Bolesława Winnika, Mikołaja Korniluka, Teodora Lewczuka, Szymona Sacały, Józefa Wróbla i wielu innych, nie wymienionych z nazwiska pastorów i pracowników Kościoła.

Gdyby nie Bóg, nie byłoby możliwe współdziałanie w ramach Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego tak mocno niekiedy różniących się pokrewnych Kościołów ewangelicznych. Nie byłoby uczenia się współdziałania, szacunku, sztuki różnienia się w sprawach drugorzędnych. Nie byłoby uczenia się od siebie nawzajem i pomagania sobie, korzystania nawzajem ze swoich zasobów. Dużo nauczyliśmy się od innych ewangelicznych Kościołów. Nie byłoby wspólnych zjazdów, szkoleń, wycieczek, Domu Spokojnej Starości w Ostródzie, możliwości podejmowania przez młodych studiów teologicznych.

„Gdyby Pan nie był z nami” w latach 60. i 70., nie byłoby – mimo ograniczeń i kontroli władz PRL – stałego rozwoju służb Kościoła. Nie zbudowano by wielu kaplic i nie zrealizowano by wielu projektów misyjnych, przekraczających możliwości niewielkich zborów, gdyby nie wsparcie finansowe Polskiej Chrześcijańskiej Misji, z jej założycielami Pawłem i Adelą Bajko. Nie byłoby zapoczątkowanej przez Jerzego Bajeńskiego i grupę młodych działaczy nowej ery w dziedzinie obozów młodzieżowych, jako formy katechizacji młodzieży i dzieci. Nie dokonałaby się przemiana upadłego wiejskiego gospodarstwa w piękny Ośrodek Katechetyczno-Misyjny Ostróda Camp.

Gdyby nie Bóg, w burzliwej dekadzie lat 80., w okresie głębokiego kryzysu gospodarczego w Polsce, nie byłoby wielomilionowej pomocy charytatywnej od współwyznawców z USA, której byliśmy odbiorcami i dystrybutorami na cały kraj. Tony żywności, środków higieny i sprzętu medycznego za naszym pośrednictwem nie trafiłyby do polskich rodzin, ośrodków pomocy, placówek medycznych.

„Gdyby Pan nie był z nami”, nie byłoby też liderów młodej generacji, dynamicznie rozwijających nie tylko pracę swoich lokalnych wspólnot, ale też - pomimo ograniczeń stanu wojennego i braku wszystkiego – podejmujących stale nowe inicjatywy na skale krajową.

Nie byłoby Chrześcijańskiego Instytutu Biblijnego, który w partnerstwie z TCM International wyszkolił około 3 500 studentów i wydał ponad 80 tytułów, w nakładzie przekraczającym ćwierć miliona egzemplarzy.

Nie byłoby wielotysięcznych międzykościelnych chrześcijańskich konferencji młodzieży. Zaś na przełomie lat 80. i 90 nie byłoby niezwykłej szarży ewangelizacyjnej w ponad trzydziestu miastach w ramach misji „Biblia pod namiotem”. Nie powstałoby wiele fundacji i stowarzyszeń chrześcijańskich, nie byłoby rozwoju wydawnictw chrześcijańskich i służb medialnych.

Gdyby nie Bóg, w latach 90. „nie rozdarłoby się sidło ptaszników, a my nie bylibyśmy wolni”, naród nie odzyskałby suwerenności. Nie cieszylibyśmy się wolnością. Nie spełniłyby się marzenia o odnowie idei autonomicznych Zborów Chrystusowych. Gdyby nie Bóg, nie byłoby powstawania wielu nowych społeczności na terenie całego kraju. Nie byłoby też kilkusetosobowych zborów, nadających nowy ton ewangelizacji i służbie, promujących nowe, skuteczniejsze podejście do rozwoju Kościoła. Nie uczestniczylibyśmy w światowych misjach satelitarnych i wielkich przedsięwzięciach ewangelizacyjnych. Wakacyjne kluby biblijne nie przyciągałyby setek dzieci. W zakładach karnych nie pojawiliby się duszpasterze, a w policji i wojsku miłujący Boga funkcjonariusze.

Gdyby nie Bóg, w pierwszej dekadzie trzeciego tysiąclecia nie potrafilibyśmy wykorzystać wolności i możliwości, by rozwijać z powodzeniem dzieło Chrystusa na naszej polskiej ziemi. Gdy sekularyzacja i materializm pustoszą serca i kościoły, nam - dzięki Bogu - udało się w minionej dekadzie odnotować około trzydziestoprocentowy wzrost Kościoła. Na przełomie wieków warszawski zbór stał się bodajże największą z ewangelikalnych wspólnot w Polsce. Pojawiły się nowe inicjatywy. Rozwinęły się służby na rzecz ludzi pochodzenia żydowskiego. Zaczęły powstawać chrześcijańskie szkoły i przedszkola. Z inicjatywy Kościoła Chrystusowego doszło do powołania Aliansu Ewangelicznego w Polsce.

„Gdyby Pan nie był z nami”, nie byłoby służby wielu bezimiennych sług Jezusa Chrystusa oraz dziesiątek inicjatyw lokalnych zborów, rozsianych po całym kraju. Gdyby nie Bóg, nie zgromadzilibyśmy się w wielkiej historycznej Sali Kongresowej PKiN w Warszawie, by uroczyście zainaugurować Dziesiątą Dekadę Kościoła Chrystusowego w Polsce.

Widząc wierność Boga w minionych dziewięciu dekadach, wyznajemy razem z psalmistą: „Pomoc nasza w imieniu Pana, który uczynił niebo i ziemię” (Ps 124,8). „Panie! Łaska Twoja do niebios sięga, wierność Twoja aż do obłoków” (Ps 36.6).

Opr. Andrzej Bajeński i Piotr Karel

[Tekst wygłoszony przez pastora Piotra Karela w Sali Kongresowej PKiN w Warszawie podczas uroczystości inauguracji Dziesiątej Dekady Kościoła Chrystusowego w Polsce, 26.07.2011].■