NIEZWYKŁE OKOLICZNOŚCI ODRODZENIA IZRAELA

Pierwsze państwo izraelskie założone było przez Jozuego, a zniszczone przez Babilończyków. Drugie było odbudowane przez Ezdrasza i Nehemiasza, a obrócone w zgliszcza i popioły przez Rzymian. W 1948 roku proklamowano trzecie z kolei państwo Izrael pod przewodnictwem Dawida Ben Guriona.

Żydzi powracali do ziemi swoich przodków. Przybywali do kraju całkowicie ogołoconego. W Galilei, na północy czekały ich bagna, na południu - pustynia. Trzeba było zagospodarować kraj i obsadzić ludźmi wszystkie dziedziny życia państwowego. Tymczasem powracający byli w znacznej mierze ofiarami II wojny światowej, ludźmi, którzy przeszli przez obozy koncentracyjne i wymagali leczenia. Nie był to dobry materiał na pionierów i budowniczych państwa od podstaw. Nic dziwnego, że wielu naukowców postrzegało syjonizm jako rzecz wręcz absurdalną. Jednak Żydzi mieli odwagę postępować wbrew takim opiniom. Wrogowie wiele razy próbowali ich zniechęcić. Po wszystkich strasznych przeżyciach wciąż nie tracą nadziei.

Ta zbieranina ludzi, reprezentujących wszystkie możliwe kultury, pochodzących z pięciu kontynentów, poza Biblią niewiele mających ze sobą wspólnego, zdołała utworzyć państwo i obronić je, ożywić język praojców, zespolić się w jeden naród, zamienia pustynię w pola uprawne i lasy. Dokonało się coś, co dotąd uważano za rzecz niewykonalną, co wystawiło na pośmiewisko wszystkie logiczne wywody naukowców, czyli cud. A właściwie aż cztery cuda.

Wskrzeszenie martwego języka

Na początku XX wieku ani jedno dziecko żydowskie nie uważało hebrajskiego za swój język. Kiedy pierwsi syjoniści usiłowali sprowadzić lud Biblii z powrotem do kraju Biblii, rozumieli, że wieża Babel nie może się powtórzyć. Że Żydzi powracający z 121 krajów, mówiący przeszło siedemdziesięcioma językami, muszą mieć jeden wspólny język. Inaczej nie da się zbudować państwa. I doszli do wniosku, że może nim być tylko język hebrajski.

Wtedy krzyk podnieśli filologowie, znawcy języków i literatury powszechnej, dowodząc, że martwego języka nie da się wprowadzić do użycia we współczesnym świecie. Uczeni ci wskazywali, że żadna z dotychczasowych prób ożywienia martwego języka jeszcze się nie udała. Patriotom irlandzkim nie udało się ożywić języka celtyckiego. Nie udało się jezuitom rzymskim uczynić łaciny językiem użytku codziennego. Fiasko ponieśli również profesorowie greki klasycznej, kiedy usiłowali zastąpić nią grekę współczesną. Dlatego uczeni na początku XX mówili: Dajcie spokój hebrajskiemu. Zostawcie go Biblii. Znajdźcie sobie jakiś nowy język, esperanto albo jakiś inny. Język hebrajski jest martwy i nie da się go wskrzesić. A dziś pokolenia młodych Izraelczyków nie tylko myślą i mówią po hebrajsku, ale także w tym języku piszą na izraelskich uniwersytetach prace naukowe z agronomii, historii, paleontologii i z wielu innych dziedzin współczesnej nauki.

Kiedy osiemnastolatek w Jerozolimie pisze listy miłosne do swej ukochanej w Tel-Awiwie, bez żenady przepisuje całe zdania z „Pieśni nad Pieśniami”. Nie dlatego, że brakuje mu słów na wyrażenie uczuć, bo jest bardzo zdolny i inteligentny. „Pieśń nad Pieśniami”, ułożona przez Salomona trzy tysiące lat temu właśnie w tym mieście, to najpiękniejszą poezja miłosna. Nie jest ani trochę przestarzała, bo tego samego języka używają dziś obywatele Izraela. Salomon posługiwał się nim w czasach, kiedy nie istniał jeszcze ani Londyn, ani Berlin, Paryż, Moskwa czy Wiedeń. Kiedy jeszcze półdzicy Europejczycy jedli palcami surowe mięso. A w Jerozolimie już wtedy służono Jedynemu Bogu i do Niego zanoszono modlitwy.

Żydowskie dzieci w wieku szkolnym oglądają w muzeum rękopisy biblijne, znalezione nad Morzem Martwym, pisane w czasach Jezusa Chrystusa i potrafią je odczytywać. Gdyby w Izraelu wylądował prorok Jeremiasz, Ezechiel czy Amos nie miałby większych problemów z porozumiewaniem się, choć minęło trzy tysiące lat. Wyrażeń, którymi posługiwał się król Dawid i Salomon, używa się dziś w izraelskim parlamencie. Tak oto język hebrajski, którego nauka już złożyła do grobu, zmartwychwstał i żyje jak trzy tysiące lat temu.

I tym razem Żydzi nie ugięli się przed uczonymi. Być może, był to nie tylko upór, ale natchnienie. Rezultatem jest ćwierć miliona rolników, których przodkowie mieszkali w miastach i nie znali się na hodowli ani na rolnictwie. Doją izraelskie krowy, wytłaczają wino z izraelskich winogron i dostarczają mąki na chleb. Przeważnie są to ludzie wykształceni, za dnia pracujący na roli, a wieczory spędzający nad książką. Co czytają? Przede wszystkim Biblię, ale także arcydzieła literatury światowej i nowości. W Izraelu w każdej wsi istnieje dobrze wyposażona biblioteka, chór i orkiestra a czasem nawet muzeum i galeria sztuki. Żydowscy rolnicy i pozostali ludźmi spragnionymi wiedzy i piękna. Są wśród nich poeci, pisarze i artyści. Niektórzy zostali wybrani do parlamentu.

Wiadomo, że nic tak nie jednoczy ludzi, jak wspólne niebezpieczeństwo. Być może, historycy kiedyś stwierdzą, że ci, którzy chcieli wymazać Izrael z mapy świata, przyczynili się w dużej mierze do tej konsolidacji narodowej. Podobny skutek - odwrotny do zamierzonego - miała trzy i pół tysiąca lat temu misja proroka Bileama, którego ówcześni wrogowie Izraela wynajęli, aby przeklinał ten naród. Jednak on - zamiast złorzeczyć - błogosławił im i to trzykrotnie! A jego słowa: „Jakże piękne są twoje namioty, Jakubie, Twoje siedziby, Izraelu!” (4 M 24:5) do dziś pozostały częścią porannej modlitwy Żydów. A tłumacząc się ze swego postępku Bileam powiedział: „Jakże mam przeklinać, kogo Bóg nie przeklina? I jak mam złorzeczyć, komu Pan nie złorzeczy? [...] Czy nie tego mam pilnować, aby mówić to, co Pan włożył w moje usta?” (4 M 23:8,12). Wygląda na to, że coś podobnego dzieje się teraz. Zło, które obmyślają wrogowie Izraela, w ostatecznym rozrachunku okaże się jego dobrem.

W roku 1973 Izrael został napadnięty znienacka w Dniu Pojednania (Jom Kippur), najświętszym dniu w roku, dniu postu i modlitwy. Nieprzyjaciel miał więcej czołgów i samolotów niż Hitler, kiedy zaatakował Związek Radziecki w 1941 roku. A mimo to doszło do zawieszenia broni, o którym nikt nie może powiedzieć, że to z powodu arabskiego zwycięstwa. Izrael na samym tylko Półwyspie Synajskim zdobył sprzęt wojskowy o wartości dwóch miliardów dolarów. Gdyby te dwa miliardy dolarów były wykorzystane na pomoc dla uchodźców arabskich, każdy z nich mógłby mieć dom, a nawet willę z ogrodem i basenem. Te zdobyte czołgi Izrael mógłby przerobić na traktory, w myśl proroctwa Izajasza, przekuć miecze na lemiesze. Niestety, ta broń musi pozostać bronią, dopóki wrogowie nie dojdą do przekonania, że lepiej zostawić Izrael w spokoju. Bo dzieje się tak jak za czasów biblijnych, kiedy Żydzi byli niewolnikami w Egipcie. Im bardziej ich uciskano, tym bardziej rozmnażali się i wzrastali w siłę.

Kiedyś Bóg powiedział do faraona: „Wypuść mój lud”, ale faraon nie chciał tego zrobić. Dopiero dziesięć straszliwych plag, które spadły na Egipt, skłoniły go do posłuszeństwa Bogu. Dzisiaj Boży nakaz brzmi: „Pozwól mojemu ludowi żyć w spokoju” i skierowany jest nie tylko do władców nad Nilem. Cel istnienia tego narodu został nakreślony w Biblii – Księdze Ksiąg i wcześniej czy później będzie zrealizowany.